Filmy wymiociny, kobiece włosy łonowe

Opowieść o dwóch przyjaciółkach, które pragną otrząsnąć się z wojennej traumy, toczy się w 1945 roku w Leningradzie, który dochodzi do siebie po latach oblężenia. Bohaterki „Wysokiej dziewczyny”, Masza i Ija, próbują nie tylko zapomnieć o tym, czego doświadczyły, ale także przypomnieć sobie kim były, nim zardzewiały ich plany, emocje i uczucia. Inspiracją dla młodego reżysera był wstrząsający reportaż noblistki Swietłany Aleksijewicz, „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” i tym, co wspaniały film Bałagowa czyni wyjątkowym, jest właśnie kobieca perspektywa. Reżyser nie skupia się więc na heroicznych wojennych czynach, lecz na nowo definiuje bohaterstwo: jako codzienne drobne zwycięstwa życia nad śmiercią, nadziei nad żałobą, młodości nad dramatycznymi doświadczeniami.

Młody Francuz, Stefan poszukując enigmatycznej cygańskiej pieśniarki wyrusza do Rumunii. Jedynym śladem owego głosu jest nazwisko na kasecie z jej muzyką - Nora Lucka. Kasety tej ojciec Stefana słuchał bezustannie w ostatnich chwilach swojego życia. W sercu Rumunii, w zapomnianej przez wszystkich cygańskiej wiosce, Stefan poznaje ludzi dzięki którym odkrywa zupełnie nową kulturę. Znajduje nową rodzinę i przyjaciół - ale jego najowocniejszym odkryciem jest Sabina. Szukając Nory Lucka, Stefan podążał śladem ojca, tym co spotkał na swojej drodze była miłość.

Film skupia się na trojgu dwudziestoparolatków, w niekonwencjonalnym miłosnym trójkącie. Paryż latem 1972 roku. Alexandre jest bezrobotnym młodym człowiekiem zaangażowanym w zwiazek zarówno z Marie jak i polską pielęgniarką Veroniką.

Lucy (Liv Tyler) pragnie odnaleźć klucz to dwóch wielkich tajemnic, które intrygują ją przez całe życie: prawdy o jej błyskotliwej i czarującej matce oraz odnalezieniu swojej własnej i dorosłej kobiecości, a co za tym idzie prawdziwej miłości.

Pierwsza część monumentalnego dzieła Ilji Chrżanowskiego jest wprowadzeniem w skonstruowany z niebywałym rozmachem świat DAU. Wstrząsająca, transowa, chwytająca bohaterów i widzów w pułapki długich ujęć Natasza opowiada o samotnej kierowniczce kantyny w zamkniętym mieście-instytucie. Rzecz rozgrywa się w przeciągu kilku dni w 1952 roku, a Chrżanowski czyni nas świadkami dramatycznego uwikłania tytułowej bohaterki. Kamera (kręcono na taśmie 35 mm!) jest jak szpicel niespuszczający oka z Nataszy, kiedy ta wydaje obiady, flirtuje, prowadzi pijackie rozmowy, uprawia seks czy też pijana szarpie się z młodą pomocnicą. Nieświadoma, że jej banalne marzenia o miłości i drobne oszustwa w pracy stanowią pożywkę dla bezwzględnej totalitarnej władzy. DAU odsłania skrupulatnie jej mechanizmy. Na potrzeby filmu na terenie nieczynnego kompleksu wodnego w Charkowie zostało wybudowane miasto-instytut, w którym twórcy zamknęli na wiele miesięcy ochotników: naturszczyków i aktorów. Całość zaś rozrosła się w radykalny, kontrowersyjny eksperyment z pogranicza kina, sztuk wizualnych, psychodramy i nauk społecznych.